yaklaşık 2 saat önce ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. şu an kendi evimde olmamak, senin yanında olup kafamı omzuna yaslayıp zaman kavramı hiç umrumda olmadan öylece durmak istedim. sonra bu gece dünkü gibi birlikte uyuyamayacağımız aklıma geldi ki bu daha çok şiddetlendirdi içimdeki ağlama hissini.
iyiyim şimdi. ne de olsa bu sabaha senle uyandım, akşam birlikte yemeğe çıktık. görmedim değil yani seni. ama işte yetmiyor!
yetmiyor!
dün bir süreden sonra ilk kez bakıp o güzel gülümsemenle gülümsedin ve "seviyorum" dedin.
dünyalar benim oldu!
daha iyiye gidecek her şey.
yarın ilk kez psikoloğa gidicem.
neden bahsedeceğimi bile bilmiyorum. hatta cesaretim bile kırıldı diyebilirim.
her şey güzel işte, aramız süper, ben biraz daha sabırlı olabiliyorum ne diye gideyim ki gibi garip bir kafaya girdim.
hayatımda ilk kez belki de kendime yardım için bir şey yapıcam.
sonra bizim için bir şey yapmış olucam.
bizim için...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder